به کجای شب نویسم، غزل شبانه ی خود

غزل شبانه ی خود، سخن زمانه ی خود

به کدام گوشه باید تن خسته را کشیدن

به کرانه ای کدامین، غم بی کرانه ی خود

سخنی به سینه دارم، نتوانمش سرودن

غم خود به سایه گویم، به صدف ترانه ی خود

چه حدیث تلخ باشد، چه غم بزرگ غربت

چه کنم که ره ندارم به درون خانه ی خود

دل من بهانه جوید که بسان ابر گرید

لب من، دروغ خنده، بکند بهانه ی خود

چه شکنجه ای است غربت، چه بلای سخت هجرت

که صلیب مرگ خود را، بکشم به شانه ی خود

چه شگفت روزگاری که پرنده کوچ کرده

به هوا، بباد داده خس و خار لانه ی خود

دل من به باغ سوزد، به جوانه های سبزش

که به گوش باد گوید همه شب فسانه ی خود

چه سزای آن پرنده که پی شکوه پرواز

بگذاشت آب خودرا، بگذاشت دانه ی خود